Afgelopen week heb ik een nieuwe communicatiestijl uitgeprobeerd: bubbelblenden. De wereld zit vol met bubbels, groepen mensen met de zelfde mening die andere groepen mensen met een andere mening in de haren vliegen. Dat zie je op internet, maar ook op straat en in de politiek. Denk maar aan woke, complotten, racisme, polarisatie etc.
Bubbelblenden is bedoeld om de kloof van wederzijdse onverdraagzaamheid of zelfs haat te overbruggen. Zo kwam ik op sociale media in dialoog met mensen die er een -op zijn zachtst gezegd- een andere mening op na houden dan ik. Dit waren moeilijke dialogen, omdat er ontzettend veel historische feiten over tafel gaan, argumenten. Er vallen zware woorden. En verwijten. Het blijkt zo makkelijk te zijn om iemand in een hokje te duwen, op basis van zo’n eerste indruk. Dat deed ik ook.
Maar de dialogen duurden dagen voort. Ik heb gezocht naar een punt waarop we elkaar tegenkwamen. Als mens. We kwamen er van elkaar achter dat het eigenlijk wel mee viel. Zelfs dat bepaalde standpunten of visies overeen kwamen. In plaats van te (ver)oordelen op basis van elkaars politieke overtuigingen en bijbehorende historische betekenis, ging het over wie we zijn. En daar horen basisbehoeften bij zoals veiligheid, gehoord worden en er mogen zijn. Heel openhartig.
Het waren de zwaarste dialogen die ik afgelopen jaren heb gevoerd. Maar ook de mooiste. We vlogen elkaar in de haren en beschuldigden elkaar van extremisme en heulen met de vijand. We eindigden met elkaar te bedanken en een goede gezondheid wensen.
Hoe je moet bubbelblenden? Als iemand iets zegt waarop je ‘allergisch’ reageert, loop dan niet weg. Vraag om duiding, om het waarom. Houd contact en plaats niet in hokjes. Probeer bij elkaar te blijven. Het vergt geduld, maar het levert nieuwe verbindingen op die je nooit voor mogelijk had gehouden.
Samen leven.