Afgelopen tijd heb ik veel leuke en opbouwende reacties op mijn website gekregen. Positieve reacties zijn voor mij als brandstof voor een auto. Toen ik een paar maanden geleden besloot te gaan bloggen over wat mij boeit had ik twee doelen voor ogen. De eerste was om van die dingen die mij boeien één ‘ding’ te maken. Dat is gelukt en dat ‘ding’ krijgt van mij de werktitel ‘Burger 2.0’. Het tweede doel was om iets ‘in beweging’ te krijgen. Ook dat is gelukt, want ik heb in korte tijd een leuk sociaal netwerk op touw gezet waarin ik mensen inspireer en zij mij. Het is een leuke wisselwerking en dat geeft een positieve flow.
Vrijheid onder dwingende voorwaarde
Zo positief en vooruitstrevend als mijn persoonlijke internet project is, zo intens negatief en destructief was de heftige periode waar ik een tijd geleden doorheen ben gegaan. In deze periode ben ik stelselmatig geconfronteerd met op mij persoonlijk gericht geweld, dat gepaard ging met agressie, intimidatie en bedreigingen. Het was persoonlijk omdat in de aanvallen verwijzingen naar mijn politieke betrokkenheid, mijn gezin en mijn werk niet werden geschuwd. Stelselmatig omdat het heel lang duurde en ik er niet uit kon ontsnappen. Het was gerichte agressie omdat de aanvallen als doel hadden mij te dwingen tot het maken van een onmogelijke keuze. Inmiddels is me duidelijk geworden dat dergelijk geweld in bepaalde kringen heel normaal gevonden wordt en dat de Nederlandse wet hier ruimte voor geeft. Ik heb het nu niet meer over mijzelf maar over een maatschappelijk probleem. Het project ‘burger 2.0’ is één van mijn antwoorden hierop.
Nederland is een vrij land. Als we ergens iets van vinden mogen we daar publiekelijk uiting aan geven. Zo vind ik ook iets van de handelswijze van de mensen die mij genadeloos hard hebben willen beschadigen. Ik zou deze mening graag zonder zout willen opdienen. Niet om de daders te confronteren met wat ze hebben veroorzaakt, maar gewoon. Gewoon om mijn hart te luchten. Maar ik loop tegen blokkades aan. Behalve dat de wet ruimte geeft om dergelijk geweld toe te passen, heeft de wet namelijk ook een systeem bedacht om slachtoffers de mond te snoeren. Hoe heftig de gewelddadige aanvallen ook waren, de situatie is uiteindelijk afgedaan als een soort verschil in interpretatie met als dwingende voorwaarde dat er alleen positief over mag worden gesproken.
Dit laat weinig ruimte over om in vrijheid en vanuit het hart te reageren op het geweld en het onrecht dat mij is aangedaan. Zo weinig, dat als ik ook maar iets te scherp en te gericht zou praten of schrijven per direct tot dader bestempeld zal worden. En dat voelt niet prettig. Het voelt beklemmend, het benauwt me, alsof ik opgesloten zit. Mijzelf uit deze gevangenis bevrijden is een van de uitdagingen waar ik momenteel voor sta.
Om van een probleem een uitdaging te maken moet je eerst het probleem erkennen. Ik vind dat als je niet eerlijk en open omgaat met onprettige zaken als ongelijkheid en onrecht etc, je ook nooit echte oplossingen zult vinden. In sommige leiderschapsculturen wordt een probleem vaak opgelost door te zeggen dat er geen problemen zijn, alleen uitdagingen. Hoewel deze aanpak veel lijkt op die van mij, staat ze wel toe dat er van het probleem weggekeken mag worden, gewoonweg door ze te ontkennen. De discussie of er wel of niet weggekeken moet worden kan leiden tot een ‘verschil in interpretatie’. Het vervelende is nu dat ik exact zo’n geval kan beschrijven. Maar dat mag ik dus niet. Wat ik wel kan zeggen is dat de plaats waar het gebeurde raakvlakken heeft met mijn politieke netwerk, hobby-netwerk en professionele netwerk. Ik ben me er dan ook van bewust dat als ik te scherp schrijf of per ongeluk een andere gevoelige snaar raak, dat dit vervelende gevolgen kan hebben voor mij. Best wel heel erg lastig en ingewikkeld dus.
Laat ik afsluiten met de overweging of pesten politiek correct is. Het is in ons rechtssysteem zo dat pesters meer rechtsbescherming hebben dan hun slachtoffers. Het is dit zelfde rechtssysteem dat slachtoffers monddood houdt. Omdat de politiek bepaalt welke wetten er zijn, kan ik niet anders dan vaststellen dat pesten politiek correct is.
En daar heb ik een mening over die ik wel mag uitspreken.